Kendinin tüm hallerine sarılmayı öğrenmedikçe tüm sarılmaların yarım kalacak

Her şey dönüşüyor, her şey değişiyor. Biliyorum insan derin bir acının içinden geçerken bu dediğim sinek vızıltısı gibi geliyor. Cümleyi duyuyor ama duymak, hissetmeyi sağlamıyor. Dolayısıyla içeride beliren zorlayıcı hisleri hissetmemek için her şeyi yapıyoruz. Tüm koşturmamız da ondan…

Canımızın acısıyla, yaramızla kalmamak için sağlıksız ilişkilerin peşinden koşuyor, kendimize yeni hobi yaratıyor ve sürekli bir şeyleri “yapmak” için kendimize aslında işkence uyguluyoruz. İyileşme, şifalanma dediğimiz hal, birilerini suçlu ilan etmekten, öfkeyi bastırmaktan ya da kendimizi meşgul etmekten gelmiyor.

Aslında iyileşme dediğimiz hal, düz bir çizgi değil. Çok fazla inişi ve çıkışı olan uzun bir yol.

Ve yolun ilk adımı, bir şey yapmaya koşturmadan cesaretle hissettiğimiz hislere yer açmaktan geçiyor. Ve biliyorum burası hiç kolay değil. Şu an hissettiğimiz hissi, hayatımızın tümüne yayan ve oradan da varsayımlar yapan bir zihnimiz var ve zihnimiz sağ olsun hep bilmek istiyor. Dolayısıyla tüm koşturmamız aslında “acımızdan”… Çözüm olarak ya birilerini suçluyor ya da kaçıp duruyoruz kendimizden, evimizden…

İnsanın temelde kendisinden başka kimseyi affedemeyeceğini anlaması, soğan kabuğu soyar gibi kişinin kendi acısını soymaya başladığında beliriyor. Seni affetmiyorum, seni affediyorum gibi cümleler kocaman yaşamanın karşısında ne kadar kibirli cümleler. Oysa benim tek yapabileceğim önce kendimi affetmek, yaptığım ve yapmadığım her şey için sonra da ortadaki sevgiyi unutmamak ve herkesin elinden gelenin en iyisini yaptığını kendime hatırlatarak affedici bir alanın genişlemesine istekli olmak.

Zor iki hafta geçirdim. Ah, evet ben alışıktım ya hani biliyordum? Yok arkadaşlar, bunu çok yazdım ve dedim; her deneyim yeni. Sadece şu oluyor: Eski deneyimlerin bilgeliğini yeni deneyimin içine taşıyabilme şansımız var. Bu sizin yaşam destek kitiniz oluyor. Ama o zor yolun içinden tek başınıza geçmeniz gerekiyor.

İki hafta önce komik olacak bir durum, başıma trajik bir durum açtı. Kardan ayağım kaydı ve düştüm. Yüzüm gözüm şişti, morardı, şişmeyen bir yerim kalmadı. Görsel olarak değişen görüntüme bir de fiziksel acı da eklenince durum içinden çıkılmaz bir noktaya geldi.

Eğitimi, derslerimi, işimi her şeyi iptal ettim. Ve hiçbir şey yapmadım. Tek yaptığım bir seneye yaklaşan ve bırakmadığım sadhanam (düzenli yapılan fiziksel pratik içermeyen çalışmalar) oldu. Evet, o halde bile bırakmadım ve yeniden hatırladım ki özellikle bu zamanlarda insanın zihni bahane üretmek için hazır oluyor ve eğer siz ona kapılmazsanız özellikle hava şartlarının sertleştiği zamanlarda düzenli devam edilen rutin, içsel olarak şarj edilmenizi sağlıyor.

O yüzden hava kararmadan buna başlamanızı öneririm.

Aslında her yaşadığımız o zorlayıcı deneyimden geçiş bileti kendimizi kucaklayabilmek.

Günün sonunda yaptığın, yapamadığın, yarım bıraktığın, korktuğun ne varsa tam olarak senin kendinle kurduğun ya da kuramadığın ilişkiye bağlı…

Anahtar hep sen de…

Bu yüzdendir ki;

Kendinin tüm hallerine sarılmayı öğrenmedikçe tüm sarılmaların yarım kalacak…

İlginizi çekebilir: Cesaretle gerçeğe bakmaya ne dersin?