Bir Konser, Bir Film ve Bir Dehanın Peşinde 30 Yıl

Keith Jarrett!in efsanevi 1975 Köln Konseri’nin hikayesini anlatan Köln 75’i (2025) İstanbul Film Festivali’nde izlerken işte o akşama döndüm. Film Vera Brandes’in benim Keith Jarrett’I ilk kez sahnede izlediğim yaşlarda ECM kaydı tüm zamanların en çok satan solo piyano albümü olan konseri neredeyse tek başına nasıl organize ettiğini, 1,432 koltuğun tamamını nasıl sattığını anlatıyordu. 

Jarrett’ın sekiz saat bir araba yolculuğu sonrasında, belinde dayanılmaz bir ağrı ile konserin gerçekleşeceği Köln Opera’sına varıp sahnede beklediği Bösendorfer Imperial yerine akordu bozuk, pedallarından biri çalışmayan bir prova piyanosu bulunca “ben çalmıyorum” demesinin ve konsere birkaç saat kala Vera’nın bir mucize gerçekleştirmesinin hikayesini anlatan film boyunca konserden tek bir nota bile duymuyoruz. Yönetmen Ido Fluk’ın değimiyle “konseri değil, iskelenin kurulmasını izliyoruz”,  “Michelangelo’nun Vatikan’daki Sistina Şapeli’nin tavanına sanat tarihinin başyapıtlarından biri olarak kabul edilen eserini yapabilmesi için inşa edilen iskelenin hikayesi izler gibi….”

Bu ikonik konser ve efsane kaydı Keith Jarrett’ın ve sağ kolu, yapımcısı ECM’in kurucusu Manfred Eicher’ın da favorilerinden biri değil. Hatta mümkün olsa kayıtlarını yok etmeyi deneyeceklerini, Paris Konseri (1988) ve Viyana Konseri (1991) varken neden Köln Konseri’nin bu derece sevildiğini anlamlandırmakta zorlandıklarını bile ifade ettiler birkaç kez…

Benim içinse dijital arşivime eklemeden CD’lerini hep yanımda taşıdığım üç solo albümü La Scala (1995)—özellikle de 14:00-44.00 dakikalar, Paris Konseri ve Köln Konseri. Bir de Belonging (1975) ve My Song (1977)…

Instagram

X

Facebook

Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio’nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio