Sabrın, emeğin, devam etmenin gücü

Hayat her zaman düz bir çizgide ilerlemez. Bazen bireysel, bazen toplumsal, bazense küresel sıkıntılar o kadar büyür ve içinden çıkılmaz bir hal alır ki ne kadar çabalarsak çabalayalım, hemen karşılık bulamayız. Belirsizlikler artar, yollar daha da çıkmaza girer, zaman sanki hiç geçmiyormuş gibi ağırlaşmaya başlar.

İşte böyle zamanlarda herkesi ayakta tutan bir sihirli güç devreye girer; umut. Ama çoğu zaman sanılanın aksine hızlı, hemen sonuç veren, coşkulu bir şekilde olmaz bu umudun devreye girişi. Umut, bazen sessizce beklemek, bazen yorulsak da devam etmek, bazen sadece sabah uyanıp bir adım daha atmak demektir. ‘Yavaş umut’ tam da burada karşılar bizi. Sonucun ne zaman geleceğini bilmeden, ama yine de emek vererek ilerlemeye devam eden bir tutumdur bu. Umudun yavaş yavaş yeşermesidir…

Yavaş umut: Umudun zamanla kurduğu güçlü ilişki

Umut denince akıllara genellikle içimizi ısıtan, motive eden, kısa sürede rahatlama sağlayan bir his gelir. Bu tanımın, bu hissin doğruluk payı olsa da her zaman böyle değildir. Özellikle de ne kadar süreceğini bilmediğimiz o çok zorlayıcı durumlarda. Böyle durumlarda umut bir histen, duygudan, sihirli bir güçten çok sürdürülebilir bir karardır. ‘Yavaş umut’ ise bu kararın adıdır.

Yavaş umut, değişimin doğasında zaman olduğunu kabul eden bir yaklaşımı temsil eder. Hemen sonuç beklemeden, iniş çıkışlara hazırlıklı şekilde, kararlılıkla ilerlemeyi içerir. Bu tür bir umut, istikrara dayanır. Hızlı bir çözüm ya da büyük bir mucize beklentisine değil; uzun vadeli bir çabayı, küçük adımları ve sabrı esas alır. İçinden geçtiğimiz zorlayıcı süreçlerde ne olacak, nasıl olacak, ne kadar sürecek gibi düşüncelerle zihnimizi, kalbimizi karartmadan yola devam etme gücü sağlar yavaş umut. Anlık, etkisi hızlı kaybolacak çözümler, geçici hevesler yerine sürdürülebilir çabayı seçer. Ve bazen fark etmesek de en çok ihtiyacımız olan böylesi bir umudu yeşertebilmektir.

Bir tohumun toprağa bırakıldığı anla bir ağacın gövdesinin göğe yükseldiği an arasında uzun, görünmeyen bir süreç vardır. İşte umut da buna benzer. Her umut, bir tohum gibi ekilir; büyümesi için zaman, bakım ve sabır gerekir. Hayatın anlamlı değişimleri bir anda gerçekleşmez. Kalıcı olan her şey zamanla şekillenir. Bu yüzden yavaş umut, yüzeyde hiçbir şey görünmüyorken bile altta süren büyümeyi fark edebilen bir bilinçtir.

Yavaş umudu seçmek, zaman zaman sabrın sınandığı, sonuçların geciktiği anlarda bile inancını koruyabilmektir. Bu bir edilgenlik değil, bilinçli bir emektir. Tıpkı bir ağacı sulamak gibi; ne zaman meyve vereceğini bilmesek de bir gün vereceğine güvenerek devam etmek gibi…

Yavaş umut, belirsizliği yok saymaz; onunla birlikte yaşamayı öğrenir. Planların ertelendiği, yolların uzadığı zamanlarda sabırla ayakta kalan şeydir. Bir çabanın uzun vadede anlam taşıyacağına inanmak, o anlam henüz görünmüyorken bile.

Günümüz dünyasında ‘hız’, olmazsa olmazımız. Her şeyin çok hızlı olmasına o kadar alıştık ki; beklemek, sabretmek çoğu zaman dayanılması güç bir şeye dönüştü. Saniyeler içinde bir tıkla istediğimiz bilgiye, bir ürüne, bir cevaba ulaşabiliyorken; ‘yavaş’ veya ‘yavaşlamak’ kavramları kulağa neredeyse bir kusur gibi geliyor. Çünkü zihnimiz de kalbimiz de artık bu hızlı tempoya programlı. Ancak bazı şeyler, özellikle de çok zor zamanların ardından gelecek kıymetli güzellikler, alıştığımız hızda hareket etmez; zaman ister, sabır ister, emek ister…

Yavaş umut, işte bu hız çağında bir dirençtir. Sabırsızlığa, çabuk tükenen heveslere ve hemen çözüm isteyen zihne karşı bir duruş. Her şeyin hemen olup bitmediği, bazen sadece devam etmenin bile kıymetli olduğu zamanlarda, yavaş umut hayatta kalmanın yolu haline gelir. Acele etmez ama vazgeçmez. Bekleyerek güç toplar. Tıpkı bazı anlarda hepimizin yapması gerektiği gibi.

İlginizi çekebilir: En zor zamanlarda bile umutlu kalmanızı sağlayacak ipuçları