Her dalga bir ayna, her sınav bir uyanış

Hayat…

Değişik, sürprizli ve çoğu zaman hesapta olmayan bir yolculuk.

Ben bu değilim diyorsun bazen ya da ben buyum.

Zamanla adanmış bir pratikle dönüşmeye başlıyor!

Çünkü hayat aslında ben buyum dediğinden çok ötesiymiş.

Günün sonunda,

İnsan anlıyor ki konu asla “eksik” hissetmek olmamış.

Aslında eksik de olamazmış insan!

Tüm konu kendin gibi olmakmış.

Ve herkesin birbirine benzemeye çalıştığı dünyada kendin gibi kalabilmek cesaret işiymiş.

Ben buyum ya da değilim demek marifet değilmiş,

Çünkü hayatın dalgalarına özünü bozmadan uyumlanabilmekmiş asıl olan..

Ve hayat doğası gereği sen özünü bul diye sana bolca dalga/sınav gönderirmiş,

Bazen çok güvendiğin insanlardan kazık yediğinde,

Bazen sana yalan söylendiğinde,

Bazen seni manipüle etmeye çalıştıklarında,

Bazen artık dayanamayacak gücün olmadığını hissettiğin o anda,                                    

Dalgaların boyu tarif edilmeyecek noktada olurmuş!

Ve o dalgalarla mücadele ettiğin zamanın bir yerinde bolca su yuttuktan sonra idrak gelirmiş,

Karanlık diye nitelediğin dalgalar okyanusun bir parçasıymış!

Ve dalgaların boyutu ne kadar büyük olursa olsun, asla okyanustan ayrı değilmiş.

Hepsi okyanusa, hepsi aslında yaşama aitmiş.

Meğer ancak sen almaya hazır olduğunda öğreti gelirmiş.

Başını daha önceleri çevirişin bundanmış.

Çünkü idrak yerine suçlu arıyormuşsun.

Ve hayat, hep olduğu gibiymiş!

Sen hayatı kontrol edemezmişsin.

Öğreti geldiğinde bildiğin/tanıdık her şeyi yerle bir edermiş.

Ve işte orada başka bir doğum başlarmış!

Ve bu yaşamda ayak bastığın süre boyunca idraklar bitmezmiş.

Hepimize nefesin ferahlıkla aktığı gibi gelen idraklar diliyorum.

İlginizi çekebilir: Bir insan kaç kez doğar?