Aklın hala seçmediğin yollarda mı: Seçtiğin yolu parlat

Yayınlanmaya başladığı ilk günden beri Türkiye’deki birçok ev gibi bende de durumlar çok farklı değildi. Ben bir “Bahar” dizisi fanıyım. Başta Demet Evgar’ın şahane oyunculuğu ve geri kalan usta dizi kadrosuyla tüm bölümleri yakından takip ediyorum. Bu haftaki bölümde Bahar’ın oğlu Aziz Uras ile bir diyaloğu çok hoşuma gitti. Bu diyaloğun üzerine düşünürken kendimi bu konuyla ilgili klavye başında yazarken buldum.

Bilmeyenler için hikayenin geçmişinden çok kısa bahsedeyim. Aziz Uras’ın aynı hastaneden, yine kendi gibi asistan bir kız arkadaşı var, adı Seren. Seren bir gün hamile olduğunu öğreniyor ve sonrasında birlikte doğuma karar verip, evlilik planı yapıyorlar. Ama tabii bu sırada ikisinin de kafası çok karışık. Çok gençler, kariyerlerini düşünüyorlar, hatta Aziz Uras İngiltere’deki bir hastaneden teklif alıyor ama bu sebeple reddediyor gibi gibi.

Tam da düğünden birkaç gün önce baş rolümüz Bahar ve oğlu arasında geçen bir diyalogdan bahsediyorum ben de. Birebir diyaloğu hatırlamıyorum ama özetle oğlunun seçtiği yoldan dolayı korktuğunu ve kaygılı olduğunu anlayan Bahar, hayatta her zaman alternatif yollar olabileceğini anlatıyor. Evet paralel bir evrende belki kariyeri için İngiltere’ye gidebileceğinden, hayatının çok başka ilerleyebileceğinden ama günün sonunda farklı bir yol seçtiği için bunu yaşamayı kabul ettiğinden bahsediyor. Ve üstüne düşünülesi sorusunu soruyor: “Seçtiğin yolu nasıl parlatırsın?”

Bu beni niye düşündürdü sorusuna gelecek olursak, ben çok uzun yıllar boyunca sanki nerde değilsem orda mutlu olacakmışım, hangi yolu seçmediysem o yolun sonunda başarıya ulaşacakmışım gibi gelirdi. Olduğum yerde söylenmek yaptığım en iyi şeydi, hala da çok başarılı değilim. Taşınmadığı o ülkede, o şehirde daha mutlu bir Ecehan yaşar mıydı? Başka bir mesleği seçse şu an kariyer basamaklarını daha hızlı mı çıkardı? Okuldan mezun olur olmaz çalışmaya başlamasaydı şu an daha az yorgun hisseder miydi? O evliliği o yaşta yapmasa ilişkiler konusunda bu kadar tökezler miydi? Ve onlarcası hatta yüzlercesi belki.

Son yıllarda terapinin de desteğiyle gördüm ki andan keyif almak istiyorsam, mutluluk halini sürdürülebilir kılmak istiyorsam seçtiğim yolda ne yapabilirime odaklanmak, seçmediğim yol için dövünmekten çok daha önemli. Anladım ki şu an yürüdüğüm yolda aldığım kararlar, attığım adımlar bu rotayı daha yaşanabilir kılıyor.

Yolumuzu nasıl parlatacağımız konusu da herkese göre o kadar değişken ki, tek bir formülü yok. Ben, daha fazla okumak, yazmak ve bu sayede bağ kurarak daha iyi hissetmeye başladım. Sevdiğim insanlardan kendime küçük bir topluluk yarattım, benim insanlarım onlar. Sıkça onlara sarılır, kucaklarım, dinlerim, anlatırım. Farklı kültürleri keşfetmek, dünyayı gezmek benim en büyük dopamin kaynaklarımdan. Kendime iyi bakmak, spor yapmak, bol bol yürümek, hem mental hem fiziksel olarak beni ayakta tutan şeyler. Ha evet başka seçimler yapsa başka bir Ecehan mümkün müydü? Tabii ki. Bunun bir doğrusu olmadığı gibi olasılıkların sınırı da yok.

Tam da Bahar’ın söylediği gibi hayat aslında seçtiğimiz yolu nasıl parlatmanın peşine düşmek. Seçmediklerimizin yolunu gözlemek ve pişman olmak yerine seçtiklerimize sıkıca sarıldığımız günlerimiz olsun.

Sevgiyle kalın.

İlginizi çekebilir: Aynı anda hem cesur hem korkak olabilir miyim?