Bir bavul, bir sırt çantası ve bir hayat dersi

24 sene boyunca aynı evde doğdum büyüdüm. Aynı mahallede okula gittim, aynı şehirde üniversite okudum. Annemin, “yapığın bana öğrendiğin kendine” diyerek öğrettiği her şey ile ayakta kalabileceğime olan sonsuz inancımla bir bavul ve bir sırt çantasıyla yüksek lisans yapmak üzere evden ayrıldım. Yıllar sonra evden ayrılmış olmanın getirdiği korku beni 3 gün ağlattı. Ne yapacağım, nasıl idare edeceğim. Bir anda, 24 yıl boyunca düşünmediğim kadar çok sorumlulukla baş başa kalmıştım.

Yaşadığım yer bir sahil kenarıydı ve yağmurun çok yağdığı bir gün trafoya yıldırım düşmüş, elektrikler kesilmiş, yetmez gibi elektrikle çalışan su pompası da bozulup tüm gün susuz kalmıştım. Duş alamıyor, tuvalete giremiyor, dahası elektrikli sobayla ısınmak zorunda olduğum için ısınamıyordum. Tüpte ısıttığım sıcak su ile bir sıcak su torbası yapıp kendimi ısıtmaya çalışıyordum. Şu an bakınca “ee ne var bunda” hissiyle okuduğum cümleyi o zaman büyük bir şımarıklıkla dünyanın en zor şeyi gibi karşılayarak tüm gün ağlamıştım.

Yıllar içinde yaşadığım yerden tekrar memleketime dönme kararı almış ve evin elektrik, su gibi aboneliklerini kapattırmam gerekmişti. “Nasılsa görevliler hemen gelmiyorlar birkaç gün alıyor” diyerekten çıkacağımdan 2 gün önce kesinti talebinde bulunmuştum. Bir iş günü sonunda eve döndüğümde elektrik ve suyun olmadığı aynı senaryoyla tekrar karşılaştım. Paniklemiş hissediyordum ama bu sefer ağlamak yerine oturup ne yapmam gerektiğini düşündüm. Mumları ışık olarak kullanır, tüpte yine su ısıtır, ılıştırırdım. Telefonun el fenerini kullanmamalıydım çünkü şarjımın ertesi günü görmesi gerekirdi. Romantik ama tasla kafama su döktüğüm bir banyo deneyimi olarak o gün hafızama kazındı. Kalan zamanda da okuma ışığıyla kitap okuyup krizi kendimce çözmüş ve tek damla gözyaşı akıtmadan olayı çözmüştüm.

Tam o gün, şehirden ayrılırken bu olayı yaşamak bana “yaşadığın zorlukların anlamı buymuş” dedirtmişti. Problemler, canını sıkan şeyler, kalbini kıran kişiler hep olacaktı. Önemli olan senin buna verdiğin tepki, ne kadar gülebiliyorsun başına gelenlere. Ne kadarına sinirlenip ağlayarak tepki verebiliyorsun. Evden çıktıktan sonraki 4 senede kötü bir iş deneyimi yaşamış, hayalini kurduğum eğitim hayatımı yarıda bırakmış ve bazı dostluklarımı bitirmek durumunda kalmıştım. Özgüvenim, düşüncelerim, seçimlerim kendi çapında büyük bir sınavdan geçmişti. Bir zamanlar korktuğum, kaygılandığım bazı durumlar bende “olur öyle, boş ver” demeye beni itmişti. Ben yaşadığım sürece ümit vardı ve karşıma çıkan problemler benim yükselebilmem için bana bir basamaktı. Ya da zindanım. Hala çözemediğim şeylerde oturup ağlasam da aklımda bir yerlerde o zaman yaptıysam yine yaparım motivasyonuyla kendime her defasında daha sıkı tutunmaya gayret ediyorum.

İlginizi çekebilir: Kendi kendinin ebeveyni olma