Biraz “sorumluluk” alır mıydınız?

Çevrenizde hata yaptığında bunu yüksek sesle söyleyen ve hata yaptığını kabul eden birini tanıyor musunuz? Evet, bir an düşündünüz ve aklınıza gelmedi değil mi? Çünkü artık o kişilerin sayıları bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar azaldı.

Çocukken hatırlar mısınız, yaramazlık yapınca hemen suçu komşunun çocuğuna atardık. O vazoyu biz değil onlar kırmıştı, o ağaca tırmanmayı onlar istemişti. Uslu bir çocuk olup ailemizin beklentilerini karşılamalı, sorumluluğu başkasına yükleyerek verilecek cezadan kaçmalıydık. Böyle başladı sorumluluk almama serüvenimiz.

Yetişkin olduğumuzda da aynı şekilde devam etti. İş hayatında başarısızlıktan, eleştirilmekten korktuğumuz için sorumluluk almadık. İlişkilerimizde özgürlüğümüzün kısıtlanacağını düşündüğümüz için zorlandığımız yerde kestirip atmayı tercih ettik. Bir ilişkiyi yürütme sorumluluğunu alamadık ama yalnız kalmaktan da korktuk. Her seferinde bir seçim yaptık ve kendi hayatımız yerine başkasının hayatını yaşamayı tercih ettik, suçlu hep komşunun çocuğu olmaya devam etti.

Kariyerimizde ilerlemek istiyoruz ancak onun getireceği iş yükünden ve yoğunluktan kaçınıyoruz. Kilo vermek istiyoruz ama diyet ve spor yapmak zor geliyor. Dünyayı gezmek istiyoruz ama bunun için zaman ve para ayıramıyoruz. Sevilmek istiyoruz, sevmekten kaçınıyoruz. Bir ilişki içinde olmak istiyoruz ama karşı tarafı sadece istediğimiz gibi olması koşuluyla kabul edebiliyoruz.

Ama unuttuğumuz bir şey var. Alamadığımız her sorumluluk aslında bir vazgeçiş olarak dönüyor bize. Hayal ettiğimiz kariyeri, görünümü ve ilişkiyi seçmemiş oluyoruz. Aslında onları seçmeyerek yeni bir seçim yapıyoruz ve yeni bir sorumluluk alıyoruz. Bu da bizi çıkışı olmayan mutsuz bir yola doğru sürüklüyor, akışta savrulup gidiyoruz.

Bu nedenle artık elimizi taşın altına koyup biraz sorumluluk alsak mı, ne dersiniz?

İlginizi çekebilir: Hayallerin peşinde: Ağrı Dağı