Hayatınızda Hiçbir Şey Hissetmemeyi Gerçekten İster Miydiniz?

Duygular insan doğasının gerekliliği. Hislerimiz doğumumzdan ölümüzüme kadar hem vücudumuzu hem de ruhumuzu etkileyen yegane şeydir. Nitekim hem doğum hem de ölüm anımızda korkular içinde olmuyor muyuz?

Gün içinde yaptıklarımız, hayatımızın genelinde karar verdiklerimiz çoğunlukla duygu ve hislerimize bağlı değil mi? Sanırım bu konuda hemfikriz. Hatta yapacağımız küçük bir eylemden önce kendimizi durdurup sorarsak da aynı sonuca ulaşırız.

Duyguların Eksileri Neler?

Aşırı duygusal değil de ortalama bir insanı inceleyelim. Bu insan belli kararlar vermek zorunda. Fakat bu kararları mantıksal olarak değil, kalbini dinleyerek veriyor. Örneğin üniversite tercihi yapacak ama kendi okumak istediği bölüm ile ailesinin onun için istediği bölümler farklı. Bu kişi ailesini kırmak istemiyor ve onların istediği yeri seçiyor. Ama ileride bu seçimden de pişman olacak çünkü hiç istemediği bir yerde hiç istemediği insanlarla. Ya da bu insanın bir ilişkisi var ve bu ilişkiden rahatsız ve mutsuz olmasına rağmen sevgilisine olan bağlılığı yüzünden kötü bir ilişki yaşamayı tercih ediyor.

Bu kişinin yaptığı tercihler açıkca duygusal ve düşünülmeden karar verilmiş. Bu durumda yaptığı seçimler kişinin kendinisini yaraladı.

Tabii ki en basit konular üzerinden örnek verdim. Bu konu hayati bir tercih de olabilirdi günlük bir karar da.

Peki Ya Tamamen Hissiz Olmak?

Sanırım bu konuda biraz kendi deneyimlerime yer vereceğim. Bundan bir buçuk yıl önce bir süreliğine odama kapanmak zorunda kaldım ve tabiri caizse odamdan dışarı adım atmadım. Yemeğim bile kapıma kadar geliyordu. Ve o süreç içerisinde tam anlamıyla hissizleşmiştim çünkü duygularımı tetikleyecek herhang bir olay yoktu. Tek yaptığım odamda durmaktı ve günlerimin çoğu sessizlik içinde geçti.

O zamana kadar hiçbir şey hissetmediğim hayatın benim için iyi olacağını düşünüyordum. Çünkü hisler insanı yıpratır ve aslında yapmak istemeyeceği şeyler yapmak zorunda bırakabilir.

Ayrıca hisleri olmayan bir insanın etik ve ahlakı kuralları pek umursayacağını düşünmüyorum. Örneğin bir insanı ölürmekten bahsedelim. İşinize gelecekse masum bir insanı öldürür müydünüz? Bakın mantıksal veya duygusal olarak ayırmıyorum. Ayırdığım şey duygulu veya duygusuz olmak. Mantıksak bir insan işine geldiği halde bir insanı öldürmeyi tercih etmeyebilir ama hissiz bir insan bunu yapar.

Açıkcası ben duyguların hayatın kendisi olduğunu düşünüyorum. Vereceğimiz her bir karar yeterince mantıklı ve insancıl olduğu zaman hayatımızın bir parçasını bir basamağını oluştuyor aslında.

“Akıl, duygunun yanında her zaman bayağı kalır.”
– Honore de Balzac