
Her zaman yeniden başlayabilirsin
Durum ne olursa olsun, kendini ne kadar karışık hissedersen hisset,
her zaman yeniden başlayabilirsin.
Deniz kenarında kumdan bir kale yapmak gibi…
Biraz yaşamak…
Bazen dalgalar yaptıklarını yıkacak.
Denizin de işi bu.
Suçlu yok, öyle!
Suçlu aramak yerine, yeniden başla.
Her sabah güneş yeniden doğacak,
sana bunu hatırlatmak için.
Bazı günler kendini yorgun, beceriksiz hissedeceksin,
ayağa kalkacak halin bile olmayacak.
Ama güneş doğacak yine,
sen ne kadar karanlıkta kalırsan kal,
her sabah hayat yeniden başlayacak.
Sen perdeleri açmıyorsun diye dünya durmayacak.
Her şey dağılabilir, yıkılabilir.
Düzeltmeye çalışma, yapıştırmaya çalışma.
Bırak yıkılsın.
Kalbinde bir oda aç;
dağılanlar için yas tut, ağla.
Ama lütfen, kırılan parçaları yapıştırmak için koşturma.
Her kırık, elini kanatır.
Yapma.
Kaybetme kendini karanlık yollarda.
Sahip çık senden çıkan her şeye.
Sahip çık dağınıklığına.
Sahip çıkmak, düzeltmek demek değildir.
Bazı günler yorgun, yitik gibi hissedeceksin.
Olsun.
Hislerine sahip çık.
Her hissin evi sensin.
Onları evsiz bırakma.
Asıl o zaman kaybolursun.
Ve inan bana:
Hiçbir şey sonsuza kadar aynı kalmıyor.
Değişiyor.
Değişmesi için çabalamadan,
sadece kendin gibi olarak, nezaketle
bu yaşamın içinde ilerleyebilirsin.
İnsan olmanın en özel, en naif deneyimi bu:
Bazen dağılmak,
bazen kırılmak…
Kırılabilir olmak,
yara alabilir olmak,
insan olmanın en eşsiz hali.
Atma hiçbir şeyi halının altına.
Yağsın yağmur üstüne…
Belki yarın güneş ısıtacak, nereden biliyorsun?
Yeter ki senden çıkan hiçbir hissi annesiz bırakma.
Acele etme.
Koşturma.
Sevmeye bile çalışma hemen her şeyi.
Bekle.
Vakti geldiğinde,
yanına otur.
Kaldırmadığını hissettiğinde yeniden kalk.
Böyle yaklaş kendine.
Acele etme.
Eninde sonunda,
kökleri derinlere uzanan bir ağaç olacaksın.
Sen istemesen bile,
ağacın her yaprağı güneşin tüm berraklığını, kapsayıcılığını alacak.
Çünkü güneş, hepimiz için orada.
Sen “dursun” dedin diye güneş durmaz.
İlginizi çekebilir: Karanlığın ortasında açan çiçek olabilir miyiz?