Kadınlar Neden Kendilerine Şiddet Uygulayan Eşlerine “Kıyamaz”?

Aslında bu sorunun arkasında bilimsel ve sosyo-kültürel nedenler yatıyor. Öncelikle belirtmek gerekir ki bu ifadeler, şiddet mağdurunun içinde bulunduğu karmaşık psikolojik durumdan kaynaklanıyor. 

Gelin, buradan sonrasını yapay zekaya bırakalım. 

Travma Bağlanması ve Stockholm Sendromu:

Kadının, kendisine şiddet uygulayan kişiyi korumaya yönelik sözleri, travmatik bağlanma veya Stockholm Sendromu gibi psikolojik durumlarla açıklanabilir. Mağdurlar, özellikle uzun süreli şiddet ilişkilerinde, saldırgana karşı bir bağlılık geliştirebilir. Bu durum, hayatta kalma içgüdüsüyle ilişkilidir; mağdur, saldırganın öfkesini daha da tetiklememek için onu korumaya yönelebilir.

Ayrıca, saldırganın çocuklarının babası olması, kadının onunla olan bağını koparmasını daha da zorlaştıran bir faktördür. Bu, psikolojik olarak ‘çifte bağlanma’ (hem korku hem de bağlılık) olarak adlandırılan bir duruma işaret eder.

Şiddet Döngüsü ve Öğrenilmiş Çaresizlik:

Kadının sözleri, şiddet döngüsü teorisiyle de açıklanabilir. Şiddet mağdurları, özellikle tekrarlayan şiddet olaylarında, durumdan kaçmanın imkansız olduğunu düşünerek öğrenilmiş çaresizlik geliştirebilir. Bu durumda, kadın saldırgana karşı direnme gücünü kaybetmiş ve onu korumaya yönelik bir tutum sergilemiş olabilir.

Ayrıca, çocuklarının babası olması nedeniyle, kadın onun cezalandırılmasının çocuklar üzerinde yaratacağı olumsuz etkilerden endişe duyuyor olabilir.

Sosyal Kimlik ve Rol Çatışması:

Kadının sözleri, sosyal kimlik ve rol çatışması ile de ilişkilendirilebilir. Toplumda ‘anne‘ ve ‘eş’ rolleri, kadınların şiddet karşısında sessiz kalmasını veya saldırganı korumasını normalleştirebilir. Kadın, çocuklarının babasının cezalandırılmasının, aile yapısını tamamen bozacağı endişesiyle bu sözleri söylemiş olabilir.